Sprzątanie, zakupy, wigilia, spotkanie w gronie rodzinnym, jutrznia, kolędy, strojenie choinki, czy skrzypiący śnieg… co w pierwszej kolejności przychodzi nam na myśl, kiedy mówimy o Świętach Bożego Narodzenia? Jakie emocje święta w nas wywołują? Ogromną radość? Zachwyt? Czy rodzi się w nas pragnienie, by już je planować, a także, by zrobić coś pożytecznego dla drugiej osoby? Czy cieszymy się na nadchodzące święta i staramy się, by były czasem radości dla wszystkich?
A może na samą myśl o świętach boli nas głowa i mamy dość? Może myślenie o obowiązkach niejako wpisanych w obchody świąt, takich jak sprzątanie czy gotowanie sprawia, że już jesteśmy zniechęceni. Może każdego roku padamy ofiarą hałaśliwych reklam nawołujących do przedświątecznych zakupów, sprowadzających święta do stanu posiadania i konieczności kupowania więcej i więcej. W konsekwencji zaciągamy nawet pożyczki na organizację świąt i toniemy w długach. Najgorsze jest to, że zapominamy o prawdziwej istocie tego czasu. O tym, by skupić się na czystej, niczym nie zmąconej radości z przeżywania Świąt Bożego Narodzenia.
Święta Bożego Narodzenia albo mają charakter religijny, albo nie ma świąt - jest wówczas tylko dekoracja, bogata i piękna, lecz jednocześnie pusta i smutna. Autentyczna wiara domaga się wyznania, a to również wyraża się w obchodzeniu świąt. Święta są duchowym odnowieniem historii Jezusa Chrystusa w Jego wyznawcach.
Przypominamy sobie i pogłębiamy prawdy wiary oraz uczymy nowe pokolenia korzystania z jej skarbca. Dzięki świętom, wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa stają się bardziej obecne w rodzinie, odważniej się o nich mówi i szuka odniesień do życia. Święta gromadzą i jednoczą rodzinę, umacniają zdrowe więzi jej członków i pomagają nawiązać zerwane, uczą radości z bycia razem. Są wspaniałą okazją do pokonywania uprzedzeń, do wzajemnego przebaczania i podjęcia starań dla budowania lepszej, domowej wspólnoty. Dobrze przeżyte święta stają się doświadczeniem i bogactwem całej rodziny, przeżyciem, za którym się tęskni, do którego się powraca nawet po latach i który chce się ponawiać. Pielęgnowanie rodzinnych zwyczajów daje domownikom mocne poczucie wspólnoty oraz bezpieczeństwa. Adwent i Boże Narodzenie to również sposobność osobistej przemiany i odnowy. To szansa na zmianę siebie i poprawę własnego życia. Nie musi to być metamorfoza na wielką skalę! Wystarczy wprowadzić drobne poprawki, wyrabiać nowe nawyki. Może zmiany rozpoczniemy od zgromadzenia całej rodziny przy stole, choćby podczas niedzielnego obiadu, zapalimy adwentową świecę, przeczytamy fragment Biblii, a jedno z dzieci zmówi modlitwę, a wówczas na nowo w sobie odkryjemy miłość, dobroć, radość, wdzięczność, wiarę, prostotę czy zachwyt.
W Obj. św. Jana 3,20 napisano: „Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną”
Znany artysta, William Hunt namalował obraz zwany „Światłość świata” przedstawiający Chrystusa pukającego do drzwi domu. Hunt zawołał wszystkich swoich przyjaciół i poprosił, żeby przyjrzeli się temu obrazowi krytycznie. Chciał przekonać się, czy znajdą w jego dziele jakiś błąd. Wszyscy przyglądali się obrazowi bardzo intensywnie, a jednak nikt nie dopatrzył się w nim niczego dziwnego. Mimo iż dzieło wzbudziło podziw, Hunt nie był z tego zadowolony. Nalegał, aby przyjaciele dokładnie obejrzeli obraz i poprosił ich o profesjonalną krytykę. Wreszcie jeden z młodych artystów powiedział: „Panie Hunt, chyba widzę w tym obrazie jeden podstawowy błąd. Zapomniał pan namalować klamkę lub zamek w tych drzwiach”. „Mój przyjacielu” - odrzekł Hunt – „jeżeli Chrystus puka do drzwi domu, można je tylko otworzyć od środka”.
Na obrazie można jeszcze dostrzec opuszczony dom, zarośnięty chwastami i pogiętymi drzewami w ogrodzie – symbolizuje to grzech i zawiść życia ludzkiego. Pod nogami leżą trzy jabłka: zielone, dojrzałe i zgniłe. Być może jest to alegoria ludzkiego życia, które bez duchowej odnowy ulegnie zepsuciu, podobnie jak zalegające na ziemi owoce.
Jeżeli nie wierzysz, że Bóg się stał człowiekiem, nie świętuj adwentu, wigilii, czy Bożego Narodzenia. Żeby świętować trzeba wierzyć, ale też trzeba umieć za to podziękować. Każde święto będzie dla nas wyjątkowe, kiedy uczynimy z niego treść dziękczynienia za zaangażowanie się Boga w dzieje ludzkości, za stworzenie, przymierze i każdy przejaw Bożej ingerencji w naszym życiu. Bo to Bóg jest tym, któremu wszystko zawdzięczamy. Dlaczego mamy powtarzalność świąt? Bo uczy to nas radości, dziękczynienia i pamięci o bezmiarze dobra, które się wydarzyło. Niech zatem święta będą okazją do tego, by z wdzięczności zatrzymać się nad dziełami Boga, przywołać tamtą rzeczywistość i aktywnie w niej uczestniczyć. Bo kiedy wchodzimy w świętowanie stajemy w Bożej obecności. I właśnie takich świąt i takiego przeżywania Państwu życzę. Karina Wowry
Pozostałe
Dziś, 8 marca, członkowie Stowarzyszenia Maria-Marta mieli okazję przenieść się w niezwykłą podróż do Peru i Boliwii
Za nami wyjątkowe Spotkanie Adwentowe, które zgromadziło osoby z niepełnosprawnościami oraz ich bliskich. Był to czas pełen ciepła, wzajemnej życzliwości.
Dowiedz się więcejMimo pochmurnego, zimnego i co tu dużo mówić ponurego poranka spotkanie członków Ewangelickiego Stowarzyszenia „Maria-Marta” 9.11 zgromadziło liczną grupę uczestników.
Dowiedz się więcej
